bez lęku

[coobus]

samotne drzewo zasypia stojąc
nie rzuca cienia
z dala od domów i od ludzi
śni sen że wkrótce znów się zbudzi
w złotych promieniach

zerka na słońce spod sennych powiek
zastawia sieci
by dokarmione światłem duchy
spośród gałęzi wiecznie suchych
znów mogły wzlecieć

by czas rozmieścił czytelne znaki
na nieboskłonie
a pod wznoszącym się balonem
niebo o drzewo zaczepione
trzymało dłonie


przywdziejesz lekkość jak przechowaną
sukienkę białą
i krok uczynisz w tamtą stronę
po pięciu liniach rozwieszonych
jakby coś grało

dasz się prowadzić ufnie i ślepo
stugarbnym dźwiękom
po linie cienkiej jak muzyka
w objęciach której strach zanika 
przejdziesz bez lęku

będzie cię chciała zawistna cisza
strącić jak nutę
gdzieś tam gdzie piekło pod stopami
pustka zdobiona girlandami
zdziczały smutek


na rozwieszonej pięciolinii
strach już nie boli
próżno czerwienią dyszy ziemia 
jak z ballad Cave'a i Cohena

no fear of falling