czas jagód

[coobus]

smutek okien wybielił się w szybach 
pełna kropla spłynęła po twarzy
deszcz ramieniem nas tuli przyjaznym
ciasną bluzkę 
przeszkleniem rozrywa

wielobarwna pokusa się rodzi
wyzłacana promieniem jak zboże 
myśl że wkrótce cię znowu ułożę
w cieniu sosen 
w kołysce jagodzin

kilka jagód z leśnego kosmosu
w zakamarkach ukryjmy jesieni
żebyś mogła się czasem rumienić
na wspomnienie 
paproci i wrzosów

gdy już pora bezlistnych gałęzi
deszczem innym się zjawi nie takim
rozmazanym podpisze się znakiem
pętlą chłodu 
przydusi w uwięzi

może kilka tych jagód potrafi
wstrzymać wyrok wiecznego uśpienia
jak ten deszcz ze swym ciepłym ramieniem
jak stuletni 
sosnowy baldachim