rozmowa z szeptami nocy

[coobus]

księżyc prószy srebrnymi łuskami
kryje pyłem twój mały świat
łuska światłem się mieni
na jej tle teatr cieni
teatr trzcin
poruszanych przez wiatr
pusty brzeg 
śni o wyspach nieznanych
szepty wchodzą w piasek jak dotyk
zanim wróci znów życie
zanim ścichną o świcie
jak narkotyk wciąż są 
jak narkotyk


a na niebie księżyca połowa
i noc taka atramentowa


srebrna łuska jezioro pokrywa
każdą cząstką księżyca opada
migotaniem przyzywa
znowu jesteś szczęśliwa
słyszysz szept
nic się nie bój siadaj 
a więc siadasz
rozmawiasz z szeptami
z fal pomrukiem sitowia szelestem
wkołysana w te trzciny
jak w objęciach matczynych
myślisz żyję
odycham
jestem




a na niebie obłoczek płynie
zanurzony w ultramarynie

więc rozmawiasz
nie patrząc im w oczy
noc tu wolna od bicia zegara
tak swobodna w tej chwili
skłonna nieba przychylić
chce cię objąć
pocieszyć się stara
a więc słuchasz
noc szepcze twe imię
podsłuchane w ciemności nie raz
jej natura kobieca
coś ci nawet obieca
lecz ty wiesz
już to znasz

już to znasz