sonata księżycowa

[coobus]

w sieci firanek zaplątany księżyc
po nagim ciele tańczą obietnice
pod białą skórą sen skurczem się pręży
pulsem miarowym przepychając życie

mrok jest azylem biel wyspą szczęśliwą
palcami kreślę chłodną linię brzegu
przypływ oddechu dotyk mój obmywa
odpływ spłukuje niespełnienie grzechu

sen jak cyganka swą magią poraża
dotyka powiek kusząc przepowiednią
zostawia uśmiech na stygnącej twarzy
za mały datek jakim bywa wierność

i ta melodia która znowu wzbiera
znajomą kroplą rozszczelniając ciszę
dźwięki sonaty schodzą po kamieniach
zbłąkane stopy wpadają w klawisze

zmęczone myśli odpłyną nad ranem
tłumnie zwabione nutą księżycową
w cierpliwym oknie zostawiam pytanie
czy wciąż coś znaczy to wczorajsze słowo