NON OMNIS

[coobus]

jestem wdzięczny spracowanej codzienności za opiekę
nie wybrzydzam gdy karmi ciemnym chlebem
szarym mydłem zaciera sumienie
gasi światło z nastaniem nocy
każe trzymać ręce na kołdrze

gdy przysypia znużona
podbieram zawiniętą w papierek
słodką i niezdrową naiwność
noc o zapachu atramentu
nanoszę na białe kartki

słowa potrafią latać
otwieram brudnopis
wysypuję ziarno na parapet
wychodzą
podrywają się w ciężkim locie
opadają

potrafią
może jeszcze nie teraz

gdy dotknę słońca
nie cały spłonę
obiecuje mi to Horacy
łudzą fotografie w kolorze sepii
zapełnione wrażliwością bruliony