NA BRZEGU

[coobus]

Na śliskich płótnach okien czerwone akwarele,
kieliszek z kroplą życia w spokojnych wreszcie dłoniach,
na ścianach tańczą cienie, bezdźwięcznie jak w kościele,
przysnęli wszyscy święci w niebieskim panteonie.

Spłukują się fiolety z księżyca twarzy bladej.
To on mnie tu prowadził czerwonym szlakiem wina.
Tak bardzo umiał pomóc, tak wiele poukładał,
tak ważne prawdy kreślił smużkami nikotyny.

Znów jeżdżę do Krakowa poezji się nawdychać,
po czwartku znowu piątek, po lutym wrócił marzec,
przedzieram fotografie, przejeżdżam niczym spychacz
po zapleśniałych myślach, by z tobą się zestarzeć.

Zdmuchnęło z ulic grajków. Nie rzucę im monety.
Jesienny wieczór błyszczy jak Styks w powadze znaczeń.
Wciąż jestem wypłacalny za swoje małe grzechy,
gdy spotkam przewoźnika, obolem mu zapłacę.