jesienny spacer

[coobus]

Ta noc porwała mnie jak rzeka,
a w sercu coś, jak dzika fala,
co raz przybliża, raz oddala,
co raz coś goni, raz ucieka.

Mgła rozchyliła swą zasłonę,
wchłonęła mnie w swój koniec świata.
Lubię spacery w świetle latarń
poprzez ulice dżdżem zamglone.

Stygnącym słońcem gasły klony
liść bursztynowy się dopalał,
a myśli moje coraz dalej,
gdzie wrzos purpurą wykwiecony.
Puściłem oko czarnym ptakom,
co przeleciały nad mą głową,
potem rozmowę sam ze sobą
przeprowadziłem,
dziwną taką...

Mogłem się skarżyć, nie skarżyłem,
lub splunąć krzykiem, nie krzyczałem,
mogłem się rozmyć w mroku cały,
być wreszcie wolnym,
a nie byłem.
Mogłem zachłysnąć się tą nocą,
co mą kryjówką i schronieniem,
wyszeptać cicho swe wzruszenie.
Nie wyszeptałem,
bo i po co.

A wzrok mój gwiezdne czytał znaki,
a moje myśli zakręcone,
a usta suche chwilą słoną...
Dziwny ten spacer,
jakiś taki.

I szedłem sobie tak przez jesień,
bez słów, bez żalów wyszeptanych.
Głos serca
niedopowiedziany
najwięcej treści w sobie niesie.