melodia schodów drewnianych

[coobus]

śnił mi się dom
zapamiętany
spłowiały mocno 
kryty strzechą
kaflowy piec
nierówne ściany
ich oddech miałki
i to echo

szczeniak zgłupiały na podwórzu
w śmiesznym pościgu za ogonem
i dwa płonące słupy kurzu
słońcem na strychu rozpalone
pod pięciolinią balustrady
schody ugięte jak klawisze
skrzypiących stopni pomruk blady
jak blues chrapliwy 
wciąż go słyszę
z krzykiem zbudzone stopni drewno
gdy schodząc 
stopą rytm wybijam
nadając błysk melodii rzewnej
co krople nut zachłannie spija
tej co jak skarga zdartej płyty
jak trzask gałęzi dopalanej
jak saksofonu głos przepity
jak rozpacz mewy
gdzieś nad ranem

biernie poddałem się 
tej fali
by sięgać brzegu
by odpływać
aż blues nutami 
się dopalił
pianką popiołu
w kuflu piwa