rzecz o dumie spękanej

[coobus]

pękła duma nadęta
do granic
na sto małych kamyków rozbita
rozrzucona po obcych orbitach
nieświadoma
kruchości swej skały

pękła duma przesadnie
spęczniała
spadła pyłem rozsianym w ogrodach
gdzie pokora swej ciszy dogląda
ale skąd niby
znać by ją miała

pękła duma
jesiennym zmierzchaniem
czas kroplami zastukał z wysoka
jakże mogła go poznać po krokach
wszak on także
nieznany był dla niej

spadły liście
łza spływa po korze
suchą dumę czas zwija w pergamin
wczoraj jeszcze spęczniałą
do granic
dziś z łupiny wyrwaną
jak orzech