NAZAJUTRZ

[coobus]

też będę kiedyś panem takim
co chodzi trzeźwy i domyty
i będę mijał ludzkie wraki
wrosłe w chodniki

tylko wyciszę wszystkie dzwony
w pamięci aż do bólu pustej
tylko zaliczę wzrok przekrwiony
w kolczastym lustrze

świt budzi mnie rozkołysany
jak podpalone wiatrem snopy
trzeźwość kolejne liże rany
podchodzi ropą

siądę ostatni raz pod murem
gdzie tylko wolni siadać mogą
choć pewnie zaraz jakiś dureń
splunie tuż obok

pogardę umiem już zagłuszać
zasłaniać atak spojrzeń krzywych
rondem starego kapelusza
w kolorze piwa

nie będę żebrał o szacunek
a kiedy wreszcie dumnie stanę
to sam pod nogi sobie splunę

będę tym panem