WYJAŁOWIENIE

[coobus]

wybacz spóźnienie
zasnąłem w Nibylandii
nikt mnie nie budził
nikogo tam już nie ma
struty lenistwem
o drzewo wiatr oparty
w bezdźwięcznej skardze
wyjałowiona ziemia

zszarzała cisza
wisząca na gałęziach
spękana kora
w zgnuśnieniu zwiędłych godzin
liście w pozłocie
po które nikt nie sięga
wystygłe brzegi
po których nikt nie chodzi

ta druga gwiazda
na prawo potem prosto
aż do poranka
otwarta całe noce
gdzie brama nieba
wśród postrzępionych mostów
i gdzie ptak ptaka
prowadzi w srebrnym locie

wybacz spóźnienie
o wiele wiele wiosen
że znów się wymknę
gdy przyjdzie taka pora
wiersz tylko czasem
nadepnę i podniosę
namiastkę życia
w zdziczałych nieugorach