TAK STYGNIE CZAS

[coobus]

jeśli teraz muzyka ustanie
czas znów zwolni
odpocząć da stopom
rozłączone przetoczą się pary
w stronę wyjścia
po schodach wysokich
przyjdzie spijać znów życie do lustra
ignorując zaczepne odbicie
jak ten księżyc glonojad na szybie
bez pomysłów
na życie po życiu

właśnie miękko osiada świtanie
jasną kroplą
na czerni głębokiej
resztka świateł oblepia framugi
stary park kończy dyżur u okien
dalej brama zmęczonych lamp
jakieś nuty tlące się jeszcze
migotanie rozmytych plam
w partyturach
nękanych deszczem


tak stygnie czas
chłodne twarze rysuje bruzdami
przykurczony się wciska pod dach
sennym krokiem stygnącej pawany
po świadomość zapisu nut
że ten taniec nie może trwać dalej
po bezradność zbolałych stóp
po ostatni akord na sali