CZTERY NOCE ŻYCIA

[coobus]

dwa światy zaplecione
cztery noce życia
nie rozśpiewały kury
nie chce przyjść dzień bielą
oczy blask przechowują
niczym ślubny welon
po raz pierwszy wilgotne
że ktoś chce je czytać

oto okruchy ledwie
zbierane tak prędko
jakby miał się nie zdarzyć
najbliższy ze świtów
to tłumienie oddechów
dotąd nieodkrytych
do ostatka zgarnianych
zachłanną wciąż rękę

oto życie żebrzące
o dalsze spełnienie
liść w lęku przed dotykiem
wiatru zimnych dłoni
gonisz za czymś a przecież
to coś ciebie goni
oto ogień więdnący
własnym spopieleniem