ZANIM

[coobus]

Jeszcze się z ziemią kołysać,
jeszcze czas jakiś nie płakać...
To wcale nie są marzenia,
to spokój rannego ptaka.

Móc osiąść na styku światów,
gdzieś na granicy istnienia,
podejrzeć niepodejrzane,
nieocenione ocenić.

Jesieni grzecznie się skłonić
w podzięce za czas miniony,
z tej grani wiecznie zamglonej
z widokiem na obie strony.

Zanim się złamie nad głową
linia, co wieczną być miała,
niebo z górami się zbełta,
pyłem osiądzie na skałach.

Zanim wykupią przed tobą
wszystkie bilety powrotne
i weźmiesz to co zostało,
ciesząc się kątem przy oknie.

Zanim... jak talerz na stole,
zanim... jak światło księżyca,
zanim... maleńkie to słowo
tak wiele wiary przemyca.

To wcale nie są marzenia,
to tylko zachwyt spóźniony,
skrzydła o chmury oparte,
światła ostatniej odsłony.