WIECZNOŚĆ

[coobus]

niemłoda
choć bez zmarszczek
nie ma przecież twarzy
więc skąd uśmiech wyższości którym się odgradza
kruszy nas jak maceby w utwardzonych drogach
iskrą wszechświat rozrywa
by móc znów go składać

niestara
choć z rutyną
wpisaną w bezdroża
stale sprawdza puls czasu w udrożnionych żyłach
kroplami chwil przecieka formując się w deszcze
zajęta maskowaniem
galaktycznych przywar

nie umie kalkulować
nie wie choćby tego
że można strząsnąć z siebie niewygodne prawdy
cierpi na dokuczliwą niedokrwistość lawy
w martwym świecie skamielin
o gwiazdy opartym


niemłoda i niestara
zadufana wieczność
z całą masą pierścieni
na palcu serdecznym