AZYL

[coobus]

mam w domu stół nakryty pachnący jedzeniem
światło lampy wtulone w zadumę
pętlę czasu po której co rano się wznoszę
po swój azyl
w gościnnym kosmosie

chmurom wody odchodzą zwiastując dzień nowy
po horyzont jęczący w połogu
pan pies do księżyca ujada za rogiem
własne lęki
stulając jak ogon

wczesnoporonne prawdy wywołują torsje
strach mnie siłą osadza na brzegu
nieskończoną skończoność przyswajam w milczeniu
przytłoczony
ogromem akwenu

na jednej szali wszechświat w aureoli mgławic
przekonany o sile atomów
na drugiej wiersz swój kładę cząstkę nieśmiertelną
kroplę czasu
wchłanianą przez wieczność