OGNISTOPIÓRY

[coobus]

jasność spłynęła nocą
pośpiesznie
wbrew logice
ciemność zdążyła jeszcze
księżyca się uchwycić
materią zespoloną
przedarły się przez drzewa
gdzie ptak ognistopióry
początek dnia odśpiewał

a głos miał zalękniony
niewiedzą i chaosem
bo dzień się nie wykształcał
a noc nie miała dosyć
więc przerwał śpiew w obawie
czy nie przyśpieszył chwili
gdy z wysokości świerków
nad światem miał się schylić

doczekać
ach doczekać
aż pełne światło spłynie
dłoń lewa z dłonią prawą
zaplotą się w rutynie
dłoń jasna z dłonią ciemną
krzyk głośny z szeptem cichym
podniosą dzień do góry
napełnią nim kielichy