ZNIKĄD DO WIECZNOŚCI

[coobus]

niesiona mgławicami
przemyka wieczność bokiem
omija czarne dziury
odmierza świetlne kroki
kosmicznie zadziwiona
że diabeł dał na tacę
tak trudno jej ogarnąć
enigmatyczność znaczeń

pan księżyc w dzień się zbudził
tęczową łunę strącił
i wbił pazurem smoczym
w cherlawość horyzontu
i rozdzwoniły deszcze
i rozdeszczyły dzwony
na popękanej chmurze
w powietrzu wybarwionym

w jesiennym przesileniu
liść życia brązowieje
jeśli istnieje jeszcze

i jeśli ja istnieję