CZAS JASNYCH WRZOSÓW

[coobus]

właśnie wczoraj pojawił się wrzesień
na przegrzanym przysiadł posłaniu
jakby mógł
to by kochał się na nim
co spojrzeniem wykrzyczał boleśnie

a w tych oczach mgła jakaś znajoma
ach ten wrzesień
ten wrzesień
ten wrzesień
jak latarnie w godzinie uniesień
jak spełnione w otwarciu ramiona

przyniósł jabłko podjęte gdzieś z ziemi
trącił szyby aż we śnie zadrżały
i odpłynął w zadumie ospałej
w stronę młodych
jesiennych przestrzeni

na rozstaju zatrzymał się jeszcze
jakby świeżość próbował ocalić
potem przeszedł powoli wśród malin
między wrzosy
tak jasne jak wiersze