BLIZNY

[coobus]

 
w obawie przed zaciemnieniem, zapalam słowa wiersza,
rozświetlam litery, nakrywam wieńcem chłód granitowej płyty.
oto ciało rozdarte…
 
czarne skrzydła odbierają nam dostęp do powietrza i światła,
zostawiają jedynie prawo do modlitwy.
więc czemu tak uparcie sypiemy ziarno bezwzględnym,
nienasyconym, krwiożerczym dziobom. czemu nie protestujemy…
 
więc czemu zamiast jasnych promieni ciemna zazdrość
i bezduszność, koślawe łapy i żółte fosforyzujące ślepia.
więc zawiść, wysysająca spokój razem z poczerniałą krwią.
więc zbrodnia, degustowana powoli i dostojnie, jak krwisty
kawał wołowiny.
 
to w imię tego światła rozniecam teraz słowa wiersza, które tak łatwo
zapalać i gasić, podświetlać łzami wzruszenia, muzyką albo cmentarną
zadumą. to w jego imię nie chcę przemilczeć pytania, dlaczego
czarne skrzydła tak często i tak bezkarnie biorą nas w niewolę.
 
podświetlam słowo człowiek, nakładam złote liście, zawieszam
wieniec bezgłośnego krzyku:
- oto ciało rozdarte i dusza rozdarta,
oto słowo postrzępione strzaskaną sylabą …
*
za mało mamy amunicji, by ich wszystkich rozstrzelać
 – powiedział Heinz Reinefarth, przedstawiciel tego samego
gatunku, co ja i ty, patrząc na kolumnę kobiet i dzieci wychodzących
 z podniesionymi rękami z ogarniętego powstaniem miasta.
był sierpień 1944 roku.