WSPÓLNOTA ŻYCIA I ŚMIERCI

[coobus]

 
porzucone cmentarze
z wolna umierają
nie boją się starości
gardzą niedosytem
drżą tylko przed wyrokiem
tych co jeszcze żyją
przed wdeptaniem nagrobków
w bezdroża rozmyte
 
gdy odchodzi ktoś bliski
ty także umierasz
śmierć rozkładasz na raty
spłacasz w chwilach ciszy
zstępujesz po kamieniach
niewidocznych schodów
zawieszasz ciężar życia
na koronach krzyży
 
cmentarze to przystanek
na granicy światów
most zwodzony
łączący przeciwległe brzegi
biały piach wygładzony
odchodzącą falą
pochylona ławeczka
oparta o niebyt