CHŁODNY DZIEŃ LATA

[coobus]

 
Z tamtego dnia zapamiętałem
głos swój, co wbił się w puste ściany,
wspierany setką innych dzwonów. 
A wszystko tak bezbronnie białe,
w przestrzeni, którą oddać miałem.
Klucz, tuż za rogiem wyrzucony.
 
Nie obejrzałem się za siebie,
nie zatrzymałem raz ostatni,
nie rozliczyłem z własnym wczoraj. 
Co z sobą wziąłem? Coś tam z szafy,
kilka pożółkłych fotografii,
wiersz z dna szuflady. Duszę chorą.
 
Co zostawiłem? Nie odpowiem.
Czas się zatrzymał, cofnął nawet,
stopą niepewną zaparł w progu. 
Chroniczny bezruch zwartych powiek,
myśli przedśmiertnie purpurowe,
serce srebrzone warstwą lodu.
 
Dziś wiem już, co to znaczy tęsknić
za latem szarym i niepięknym
i łzą na szybach starych okien. 
Zabrałem widać znacznie więcej,
niż okruch w zaciśniętej pięści
i sztuczny, udawany spokój.