WOLNOŚĆ POBOCZY

[coobus]

 
czas to ocean który daje życie i je odbiera
z miarowością zakłócaną przypływami i odpływami
 
zatrzymujesz się na poboczu drogi którą los wybrał za ciebie
o której myślisz że ty ją wybrałeś
przysiadasz się sam do siebie z bagażem pytań i nadziei
po uwolnienie myśli zamkniętych w gołębniku
po rozmowę będącą wolnością poboczy
bez wymądrzania się pouczania i podnoszenia głosu
 
po zwilgotnienie powiek które nazywasz deszczem
 
wyrażasz wdzięczność gestykulującym dłoniom za wyczucie
z jakim wtrącają nieme lecz ważne słowa
 
spoglądasz za siebie
przed siebie
do góry
 
czas jak przypływ uderza nieskończonością o ziemską skorupę
skończone są co najwyżej chwile wypalające się w szary popiół
i w trudno zmywalny pył albo w szlachetne kamienie
twoja droga utwardzona jest kamieniem szarym i spękanym
poprzewracane drogowskazy zastępujesz datami i prawem wyboru
 
nie czujesz respektu przysiadając na poboczu świata
by zamknąć go w krótkim wierszu