SNEM PRZYWOŁUJESZ

[coobus]

 
Sfruniemy z wyżyn, albo może świat się do nas wzniesie,
powyrywa kotwice, drzewom wplecie skrzydła.
Pospadają portfele, smartfony, adresy,
nikomu niepotrzebne na niebieskich wydmach.
 
Niebywałe, jak łatwo rytm kroków roztrwonić
w tak krótkim wypoczynku od wyścigu szczurów.
Może jutro już było, lecz świt je przegonił,
a wczoraj wciąż z mozołem wspina się pod górę.
 
Jak byłem, tak wciąż jestem, z konsekwencją bytu,
choć na chwilę próbując wyrwać się ze stada.
Zapuszczam się w rewiry jeszcze nie odkryte,
gdzie snem mnie przywołujesz i snem odpowiadam.