PARK UJAZDOWSKI

[coobus]

oczy parkowych ludzi są jasne i dobre
 
zakołysały się kasztany
pierwsze zielonobiałe krople zapachniały kurzem
zalustrzyły w tych oczach majowymi dniami
 
to miasto umierało kiedyś stojąc
tak jak zwykły umierać drzewa
potem padło pod ciosami
zapłakało
poszarpane kulami kasztany też płakały
drzewa wypalają się podobnie jak ludzkie ciała
choć można powiedzieć że jest odwrotnie
że to ludzie palą się jak drzewa
wybarwiona zieleń dogasa tym samym kolorem
co spopielone włosy
wypalone ciała i dusze
zaślepione oczodoły
 
czołgając się z połamanymi kończynami
miasto strząsnęło z siebie zwęglone wczoraj
otarło osmolone wilgotne powieki
spojrzało na słońce które było świadkiem
wszystkich zbrodni tego świata
w niezrozumieniu ludzi
uparcie doskonalących przez tysiąclecia
sztukę zabijania
 
zakołysały się kasztany
zasklepiły dach szerokiej alei
w ich zieleni krył się uśmiech i smutek
 
oczy parkowych ludzi są jasne i dobre
nie w nich szukać odpowiedzi na pytania
których nie zadaje się w parkach
wyrosłych z popiołów