ŚMIERTELNOŚĆ ZŁOTYCH LIŚCI

[coobus]

  
Zrozumiał dnia pewnego,
że to już jego miesiąc,
obsunął się z gałęzi
w stalowe zimne szpony,
  
liściastym soplem zawisł,
słoneczną iskrę krzesząc,
a potem gasł powoli
na kracie przyczajony.
 
I trwało to czas jakiś,
nim wiatr się z góry stoczył,
by dalszą drogę wskazać
i zamknąć za nim bramy,
 
 by mógł zrozumieć wyrok,
co wcale nie wyrokiem,
jesienią tylko ledwie,
snem sadów posiwiałych.
  
Wytopił duszę złotą
w tyglu parkowych ścieżek,
a miał być nieśmiertelnym...
 
Zasypiał,
ciągle wierząc.