OTWARTE OCZY ŚPIĄCEJ SOWY

[coobus]

 
na zmatowiałej granicy światów
nie dopatrzysz się godzin
wskazówka stale lawiruje między słońcem a księżycem
 
budzą się przesadnie zadufane słowa
od których nie oczekujemy wyszukanej mądrości
samo piękno powinno wystarczyć
choćby te otwarte oczy śpiącej sowy
 
budzi się poezja zajmująca całe poddasze
i wiersze stłoczone na parterze
wyczulone na syrenie głosy piękna i mądrości
 
ta dama z poddasz
nieszczęśliwa w swoim szczęściu
a może szczęśliwa w nieszczęściu
datkami wspomaga lud parteru
nie chce się przyznać za czym tak naprawdę tęskni
 
plebejskie cienie poniżej
przemykające na palcach obok schodów
nie potrafią skutecznie wyciszyć kłótni
trzaskania drzwiami ani wstydliwych odgłosów kopulacji
drażnią swoją witalnością
bliskością ziemi
 
to właśnie zadufana poezja
i grzeszące prostacką śmiałością wiersze
uwielbiają przeglądać się
w otwartych oczami śpiącej sowy
zostawiając tam swoje odbicie