ŻYCIE PO NIEŻYCIU

[coobus]

 
Batszewa Dagan
dziecko patrzące na komin krematorium
zapytała wtedy
jaki kłąb dymu ja będę
 
nie wróżyła z gwiazd
bo niebo zaciągnięte było ciemną zasłoną
wróżyła z oswajania
z białoszarego dogasania
ulatniającego się nieżycia
 
patrzysz dziś Batszewo
w to samo niebo
chyba w to samo
 
unosisz się obłokami wierszy
pamięcią przewiązaną słowem
smużką znicza
zaczepianego
przerywanym wciąż oddechem