WYSZRONIENIE

[coobus]

  
tranquillo
ma non troppo
 
ja już piano piano
wybarwiam dopełnienie lampą wygaszaną
spływającą kręgami po jesiennej szybie
 
tak bardzo chciałem długo
tak bardzo prawdziwie
 
 
wciąż pozostaję ślepcem o duszy żebraka
noszącym szron na głowie jak koronę złotą
którego wysrebrzają schłodzone kryształy
kroków czasu mierzonych słonecznym nawrotem
 
inne niebo dziś dla mnie osiada na drzewach
podtrzymując krwawienie gęstniejących soków
spełniona niespełnieniem przestrzeń się otwiera
zaprasza dni świetliste na spotkanie mroku
 
 
riterdando
spianato
 
ja już piano piano
kołaczę pośród drżenia dłoni niepodanej
gardząc gorzką jałmużną ostatniej posługi
jak nieszczerą monetą
 
chciałem długo
długo