RÓWNANIA

[coobus]

  
masz ci los
mój ty losie
z własnym zagubieniem
obmyślasz wzór na zrozumienie mowy rąk
na ich gorączkę siłę natarczywość
wymyślasz kolejne równania
z pozornie jedną tylko niewiadomą
 
tak łatwo przemeblować komuś świat
przestawić czas zatrzasnąć okiennice
oberwać suche chwile niczym pelargonię
słuchać jak burczy w brzuchu pamięć
podrażniona nadmiarem czarnego chleba
 
nowy dzień nie rodzi się świtem
tylko pierwszą gwiazdą na niebie
skrzypiącymi schodami
dłonią na klamce
nieodpartym pragnieniem bycia
oddychania
tańczącym płomykiem
przechwyconym przez kieliszek wina
 
wraz z kurczeniem się świecy
niespełnienie gęstnieje jak materia
podrażnione ego ustaje w szamotaniu
wczepia się w noc kleistą watą
 
w skulone gwiazdy
w snów szczytowanie