ZSTĘPUJĄCA Z WYŻYN

[coobus]

  
nie spoglądaj za siebie zstępująca z wyżyn
spojrzeniem nie ogarniesz dłonią nie zaczerpniesz
zanurzona w niebycie po wilgotność spełnień
nie dosięgniesz tajemnic ani nie przybliżysz
 
nie pytaj czy noc nagła czy raczej świtanie
podeprzyj ciężki sufit stwardniałym oddechem
w kołysce niemyślenia odczekaj w bezruchu
aż się niebo zniebieszczy rychłym zmartwychwstaniem
 
właśnie siłą bezsiły dotknęłaś przestrzeni
która lubi być wyspą nieodkrytą jeszcze
gdzie przypływ wraz odpływem równają pierścienie
 
i poznałaś w podróży to słowo najprostsze
z tej samej co ty teraz wyłuskane ziemi
pachnącej igłą sosny i niedawnym deszczem