ZLIPCOWIAŁO, ZWIECZORNIAŁO

[coobus]

 
więc zwalniam... cichną kroki i dziecięce krzyki
pokornieją kasztany wiatrem kołysane
stygną w deszczu zmęczone od słońca chodniki
wyludnia się powoli ostatni przystanek
wieczór czeka jak zawsze za wytartym progiem
las pozdrawia mnie sobie znaną tylko mową
zaprasza bym na chwilę przycupnął w swej drodze
nie chce pytać o miasto z tkanką betonową
 
więc siadam... żegnam słońce codziennym pokłonem
daję odpocząć dłoniom wspartym na kolanach
jaskółka pętlę znaczy w locie zakręconym
dumna z tych kilku kropel które nam nagania
 
więc czekam... wycofany z tych myśli zawiłych
co budzą we mnie syndrom przedostatniej strony
nie znasz... właśnie przed chwilą sam go wymyśliłem
takie tam niedospanie nocy zakręconych
 
więc słucham... skarg ściszonych z pobliskich jagodzin
że lipiec trwa tak krótko że właśnie odchodzi