SPOWIEDŹ

[coobus]

  
wiesz, piękna była od tego blasku,
co rozpromieniał naszą młodość,
w jasyr mnie wzięła niemal z marszu
śmiechem perlistym i urodą,
lecz gdy mi chciała wolność odebrać,
wyszedłem kiedyś po papierosy
kto wie, a może do dzisiaj czeka...
 
czemu się lenisz, barman,
posyp.
 
żonę z kolei kocham jak umiem,
bez tej wolności też jakoś leci,
może i gdera, lubi poszumieć,
ale rozumiesz, dała mi dzieci,
ale rozumiesz, mordo ty moja
michę na co dzień daje mi też,
i za to ciągle z pensji mnie doi,
 
barman, masz żonę?
to co ty wiesz...
 
a ja wciąż żyję, żyję, mój stary,,
chcę znowu miłość przeżyć prawdziwą,
miłość szaloną, nie taką szarą,
hej, barman, zapisz kolejne piwo.
ta moja żona, druhu mój szczery,
tak prawdę mówiąc trochę mi zbrzydła,
a ja mam prawo... co do cholery...
 
przypnij mi, mistrzu,
kolejne skrzydła.
 
być może wyjdę dzisiaj z tą małą
o nieco bladej, zmęczonej twarzy,
zobacz jak macha tu do mnie śmiało,
pewnie i ona o szczęściu marzy,
może to ona da mi tę miłość,
choćby niedługą - godzinę, dwie...
pędzę, mój druhu, fajnie tu było,
 
no, barman, podlicz,
nie leń się .