WYSZEPTANIE

[coobus]

  
o tym, właśnie o tym, chcę wyszeptać nieskładność zakręconych
myśli, enigmatyczność małej nitki wypętlającej się z chaosu.
o nocy, co jak ciemny pokój...
 
o duszy naelektryzowanej i białym pyłku, który na niej osiadł;
głodnych sercach i sytych kromkach zadrukowanego papieru;
sile oczekiwań, toczących się w dół po równi podpieranej nadzieją;
śladach stwardniałych stóp i gościnnej wrażliwości nabrzeżnego
piasku; fali, która to wszystko zmywa. o nocy, co jak ciemny pokój...
 
o syrenim głosie latarń, wabiących iluzją światła; skałach spiskujących
poza ich zasięgiem; śladach wczorajszych stóp, do których wątłe palce
latarń nie mają już dostępu. o tym, co już za, i o tym, co jeszcze przed,
czekaniu wielkim i płomyczku małym, kołysance wszystkich kołysanek,
nie poznanej jeszcze i znajomej zarazem, o porannym pianiu kura
z pogranicza snu i jawy. o nocy, co jak ciemny pokój...
 
wiem, to już było. ta noc wpycha się tu jak natrętny nietoperz, wierna
belce zawieszonej we wszechświecie. zaczepiona spiralą czasoprzestrzeni,
rozmyciem podświetlonych zmarszczek na deszczowych twarzach okien.
wyszeptaniem...