ŚWIATŁO

[coobus]

  
ten lampion który w tobie ciągle jeszcze płynie
przebija się przez chaos nocy rozbełtanej
podparty czymś co można nazwać wciąż ramieniem
oddechem lub oddechu gorzkim udawaniem
 
to światło które niesiesz wiecznie pulsujące
przygasa niczym świeca trącana  powiewem
i jeśli nawet samo w sobie nie jest końcem
to końca jest przeczuciem o czym jeszcze nie wie
 
ten pułap niemal bliski a przecież daleki
pod którym się zawiesisz wolnym opadaniem
w bezlistnej już przestrzeni swój wyrok odwleka
bezwolny wobec pulsu brania i dawania
 
to jutro które ciągle jutrem nazwać możesz
wciąż jeszcze czeka światła co bramę otworzy