To tylko dach

[coobus]

Pytasz o jakiś kosmos... Wiem, że jest, czytałem.
Pewnie nie aż tak wielki, nie przysłania Ziemi. 
Niby jest, a zarazem rozmywa się cały.
Niech taki już zostanie i niech się nie zmieni.

A przecież widzę wiele: mrówkę, gdy źdźbło niesie,
błysk tyci pod powieką, gdy film cię rozczuli,
poświatę pajęczyny, gdy wiatr ją rozczesze,
wspomnienie po dotyku na skrawku koszuli.

Do Krakowa chcesz dotrzeć szybko i bezpiecznie?
Polecam pendolino, podadzą ci kawę.
O czym mówisz? Ach, kosmos... bezkresny i wieczny.
Cóż nam po nim, w obliczu spraw bardziej ciekawych.

Przynudzasz z tym kosmosem, to nic, że olbrzymi,
że tysiącem lat świetlnych płynie mleczna droga,
cóż to znaczy w obliczu półmetrowej dyni,
którą szwagier na działce latem wyhodował.

Że pełen niespodzianek? Ja też takie miałem,
złote rybki złowiłem, dwie za jednym miotem.
Nie spełniły mi życzeń, kiedy wytrzeźwiałem
okazały się jedną, zwykłą, za dwa złote.

O czym mówię? No właśnie, jak ci wytłumaczyć...
Bezkres, czas, nieskończoność - to mity bezsporne,
bo wszystko bywa względne, jak rzekł pewien facet,
co znał się na tych sprawach. I tworzył teorie.

Wyschły rzeki, słyszałeś, nie dociera woda,
z pierwszym deszczem zapewne poziom się podniesie,
a ty... znów o kosmosie. Cóż mogę tu dodać...
Jest tylko zadaszeniem w moim małym świecie.