stygnące wieczory

[coobus]

w samym sercu ogrodu
kamień śpi kostropaty
w podniszczonej brunatnej koszuli
smutny cichy skulony
nie tak piękny jak kwiaty
powalony powagą i bólem

z twardej skały zrodzony
nazbyt skromny i dumny
by się skarżyć bezdźwięcznym słowem
prezentuje swą szarość
bez kompleksów i ujmy
wśród jabłoni bezwstydnie różowych

rozpalona zachodem
spąsowiała od słońca
płonie cicho gałązka jabłoni
wrastam w ziemię jak drzewo
szklą się oczy błyszczące
ach jak płonie
jak płonie
jak płonie

kiedy żarzy się słońce
popieleją ogrody
chciałoby się na zapas je wdychać
nim pogłaszcze powieki
księżyc durny i młody
nim skostnieje godzina cicha

nim przystaną na chwilę
odchodzące wieczory
przekraczając horyzont czerwony
hołd im składam w milczeniu
stoję w geście pokory
pod gałązką
w różowe kokony