biały sad

[coobus]

Pracowite boskie dłonie
wygaszają nadmiar świateł.
Tlą się jeszcze skrzydła kwiatów
co przysiadły wśród jabłoni.

Wykraszone srebrnym pyłem,
pod księżycem zrogalałym
tańczą sady w sukniach białych
jak chochoły.
Wiem, bo byłem.

Rozbujane suną drzewa
prowadzone ptasim krzykiem,
zasłuchane jak w muzykę
– tak niewiele im potrzeba.

Zatracone w swoim tańcu,
wśród niezdarnych dziwnych pląsów,
pięciolinię świeżych pąków
nawlekają na różańcu.

Na jabłoniach zwisa niebo,
płatki pod nim jak motyle,
a w nich gwiazd odbitych tyle,
tyle szeptu spokojnego.

Pod gałęzią sieć poświaty
więc zanurzam się w błękicie
i kroplami spijam życie.
Przepełniony.
Przebogaty.