czuwanie

[coobus]

na straży chwili stałem bo ta piękna była
bo chciałem ją ocalić
zachować ją chciałem
więc czuwałem
czuwałem
noc w okno patrzyła
a chwila ta świeciła niczym święto małe

więc czuwałem
czuwałem
w swej świątecznej zbroi
gdzieś tam w górze migały malutkie lampiony
zanurzyłem się cały w księżycu czerwonym
zatraciłem się cały w tym czuwaniu swoim

chwile w grzechu poczęte są jak przebudzenie
nadlatują znienacka
otaczają kołem
gdzieś pomiędzy poznaniem a niemym spełnieniem
pomiędzy iskrą żywą
i szarym popiołem

lub pryskają jak bańka w swym złudzeniu białym
i jak motyl trzepoczą skrzydłami cienkimi
trzeba w dłoniach je zamknąć by nie odleciały
i karmić nadziejami
i czuwać nad nimi

liczyłem uderzenia sennego zegara
kuranty w ciszy drżały jak stare organy
księżyc blask swój wytracał niczym lampa stara
a ja w ciemność wtopiony
a ja zasłuchany

uwięziony w czekaniu
pod żaglem zwiniętym
strzegłem chwili świątecznej żeby nie minęła
i ciszy pilnowałem jak relikwii świętej
i patrzyłem...
patrzyłem...

tak słodko zasnęłaś