przed burzą

[coobus]

zawodził z niepokoju staw
i posmutniało słońce
i dał się słyszeć szelest traw
ich niespokojny koncert

ścieśniły szyki tataraki
w pragnieniach wydziczałych
i chóru dały popis taki
że drzewa aż zadrżały

pod groźnym niebem brzegi białe
ściemniały w jednej chwili
i dygotały całym ciałem
i ptak spłoszony kwilił

a wiatr zniszczenia podjął dzieło
z błyskawic armią całą
aż niebo pękło
i runęło

po chwili zmartwychwstało