wejdźmy w ciszę

[coobus]

wejdźmy w ciszę którą wieczór się nasącza
w lniany półmrok rozwieszony na latarniach
pożegnajmy krwistoszare resztki słońca
które rano wzejdą złudą zmartwychwstania

wejdźmy wolno tak jak karmi się gołębie
jak do sadu do kościoła do ogrodu
weźmy z sobą nasze wieczne jakoś będzie
by się bronić przed zwątpieniem w chwilach chłodu

wejdźmy poznać co nieznane i odległe
z drżeniem kwiatów czekających na zerwanie
pozwalniajmy z obowiązków słowa zbędne
poszukajmy nut w wieczornym światłograniu

wejdźmy w ciemność po pokorę i nadzieję
po pieszczoty rozmyślania i rozmowy
co tak szybko dogasają i kostnieją
wytłumione pyłem nocy grafitowym