październik

[coobus]

Są słowa, które rdzawym światłem osiadają,
jak węgle, co żar tracą, wolno umierając.

Przekrwione akcentami, przechodzące w cienie,
wsączane w biel poduszki bezsilnym westchnieniem.

Przemijanie zstępuje po jesiennych schodach,
z liści gałąź wyczyszcza, pustoszy ogrody.

Październik, co czerwienią sączy się powoli,
goryczą się zabliźnia, już prawie nie boli.