tańcowała

[coobus]

Tańcowała, tańcowała,
śliczne nóżki miała,
jak ta, co we śnie powraca,
ta we śnie...
Żar z ogniska przechwyciła,
sama tym ogniskiem była,
rozkochała, rozdurzyła,
choćby mnie.

Siedzieliśmy jak brat z bratem,
zapatrzeni i wsłuchani,
suknia jej pachniała kwiatem,
jaśmin, bez...
Nie znaliśmy takiej mocy,
takiej magii letniej nocy,
ciągle widzę te ich oczy,
swoje też.

Gdy zacięła mnie spojrzeniem,
umierałem cicho w cieniu,
cichy jęk, ciche westchnienie,
piękna śmierć.
Zaraz potem coś jak ptak,
coś ja wiatr od rzeki w lecie,
coś jak suknia w piruecie,
jakoś tak...


A sukienkę miała z mgły,
z tej pajęczej, z tej majowej,
może właśnie stąd te łzy,
w zakamarkach naszych powiek.


Szkoda, że nie dla nas
szkoda,
taka lekka, taka młoda,
rozpłynęła się, zniknęła
jak we śnie.
Piękna taka cicha miłość,
miłość w cieniu, miłość z tyłu
nie żałuję że tak było,
chyba nie.