margaret

[coobus]

śnił mi się dom
bielony wapnem ganek
w oknie chłopiec
w wykrochmalonej koszuli
pachnącej wybielinką
na stole kromka zwilżonego chleba
posypanego cukrem
miska pełna zacierek
w grubym fajansowym kubku kompot z rabarbaru

chłopiec w oknie zawłaszczał sobie noc
chciał ją mieć tylko dla siebie
nadać jej imię

dom odpłynął jak obłok
rozpuścił się
w bardzo wilgotnym śnie

nie poznałem tego imienia

moja noc ma czarne rozświetlone oczy
czasami się smuci i przygasa
innym razem uśmiecha
nuci symfonie
pojękuje
potrafi się nawet rumienić

rozpuszcza krucze włosy
nakrywa mi twarz
coś szepcze
znika z pierwszym promieniem słońca

nie słyszę gdy rano odchodzi

dzień budzi się beze mnie
nie zawsze pamiętam
w którym śnie się zagubiłem
wracam powoli
obołały

ranek ma korę białą jak brzoza
wtulam się w jego zapach
obejmuję odruchem przebudzenia
to pomaga
słowa wdzięczności siadają przy moim sercu
jak na parapecie
już się z tym oswoiłem
że nieopatrznie je płoszę

moja noc ma swoje imię
nazwałem ją margaret