krople

[coobus]

jak żywica spływa życie szczelinami
kapie wolno przenikając dno zegara
każda kropla to rutyna która plami
szybkoschnąca
niezmywalna
buroszara

tylko lustro zostawiłeś w pustych ścianach
stare krzesło które zaraz się rozleci
w bólu rodzisz świeże dni codziennie rano
z kropli pierwszej
z kropli drugiej
z kropli trzeciej

czas już stężał w nieruchomej zimnej klamce
właśnie znowu poruszyła się nieśmiało
w złotych ramach ukwiecone stało słońce

zapachniało
zapachniało
zapachniało