wdeptany

[coobus]

nie pamiętam
kiedy niebo się zarwało
kiedy nicość mnie zdusiła chmurą białą
wypełniłem swą padliną grząskie rowy
najpierw pomruk zmiażdżył ciszę
potem skowyt

nie pamiętam
czemu gniję wśród kompostu
skąd smak trawy tężejący w drętwych ustach
wciąż paznokcie liżę zdarte i złamane
i zdziwienie strupem zrosłe
i kolana

przeszłość z siebie
strącam szarą w liczne doły
moje resztki wiatr rozwiewa jak popioły
zmywam zakrzep odchodzących w bólu godzin
nie zarasta to tak szybko
nie przechodzi

nie odróżniam już
czy moje czy niczyje
podłe truchło co zalega co już gnije
jakieś sępy mnie obsiadły i mikroby
ostre szpony w sobie czuję
czarne dzioby

nie pamiętam
nie tak samo nie inaczej
splunę gliną rzucę kurwą i zapłaczę
ludzie mówią nawet zmarły się podniesie
łapię oddech głośno liczę
dziewięć dziesięć

moje wczoraj
nie pamiętam moje teraz
moje wszystko nie pamiętam nie chcę sklejać
nie pamiętam czemu w zębach piasek kruszę
czy istniałaś nie pamiętam
już nie muszę