Okno

[Sokratex]

• • • Podwórze tak tu małe, tak ciasne, że moje.
      Okno przeciwko oknu uchyla firanki,
      ręka starej kobiety, troszczącej się o mnie
      
      schodzi ze mną po schodach, gdzie ten rudy chłopiec,
      co chorował na Downa - szczur w potrzask schwytany,
      oddaje mi po latach to, co było moje.
      
      Nieuleczalne piękno... zatrzymuję oddech,
      jak wtedy, gdy ze śmiechem - tknięty kamieniami,
      zdejmując rękę z czoła wyciągał ją do mnie.
      
      Uciekałem od tego obrazu spod powiek,
      a on czekał z krwią w dłoni, z uśmiechem na twarzy,
      jedną chwilą skazując całe życie moje.
      
      Patrzyliśmy na siebie. Na zewnątrz, w wieczorze
      śnieg zamykał latarnie, zmieniały się trawy,
      z czasem deszcze i wiatry skłóciły się o mnie,
      
      bym już wracał po schodach, znów wyższych o stopień,
      do wspomnień, tych sprzed chwili, tych zaraz nad ranem,
      na podwórze tak małe i ciasne, bo moje,
      w ręce starej kobiety troszczącej się o mnie.
      
      
      https://www.youtube.com/watch?v=eW33wN2EufY