fizjologia

[Sokratex]

• • • Fizjo kochał Logię miłością bezgrzeszną -
      śpiewał jej piosenki, czasem sklecił sonet;
      ta owszem, słuchała, lecz mówiła: wiesz no
      Fizjo mój zielony, że ciało mam słone?
      
      Z moich ciemnych oczu nie mniszka wygląda,
      a i kiedy wzdycham, to nie ze wzruszenia -
      Fizjo mój niewinny, niech cię wreszcie żądza
      zmusi jak mężczyznę do - na mnie patrzenia!
      
      Poczuj mnie jak słońce czuje się na brzuchu,
      zanim da się ponieść w dal bałtyckiej fali,
      krew mą usłysz w sobie, tak jak słyszysz w uchu
      dźwięk, który wydaje saksofon w oddali...
      
      Fizjo słuchał Logii, lecz zanim skończyła,
      kolejny poemat składał o niej w głowie,
      aż Logia - z miłości - kiedyś go zdradziła -
      poczuł Fizjo Logię raz w trzeciej osobie.
      
      I pożądał odtąd, wiersze do szuflady
      poszły karmić na śmierć wychudzone mole;
      zaś Logia szeptała: Fizjo, bez przesady,
      to już cię takiego, jakim byłeś, wolę...