szklane sztylety

[lczerwosz]

jej wzrok
kryształowe ostrze
dyskretnie rani
nawet nie poparte w mowie

nie bronię się
dla zwiększenia działania
broń ukruszam
aż przy rękojeści

mówię że kolejny raz
nic się nie stało
rany z czasem nie bolą
znowu jemy śniadanie

kolekcją sznytów
chwalę się potem chłopakom
domorosłym profesorom psychologii
kiwają głowami

kobietom chętnie pokazuję nagie ciało
niech ich smukłe zmyślne palce
nigdy się nie znudzą iskaniem
pokiereszowanej przeszłości