wehikuł czasu

[Jarek B]

uwielbiam śmierdzące bary
zwłaszcza najgorszego standardu
mordownie o istnieniu których
chce zapomnieć bóg

do czego mógłbym to porównać
jeśli nie do ławki rezerwowych

to do karnego batalionu
przyszłych świętych

kurwa
kolejna bójka
burzy moje refleksje

chcesz poruchać za flachę
opadła mi szczęka

właśnie pragnąłem dziwki
z ubiegłego wieku

[P.A.R.]

uwielbiam śmierdzące bary

kurwa

chcesz poruchać za flachę

już odbijam...




rezerwowy

[perfidny krasnal]

krasnal za flachę mógłby tam coś poruchać,
jeszcze zależy co..,.


p. krasnal

[Jarek B]

...ma w ofercie?:)

[TakaJedna]

Ja nie lubię porównywania knajaka do "świętego", ukazywania knajactwa i menelstwa jako czegoś dobrego, pozytywnego. W tym nie ma nic pozytywnego, to raczej godne potępienia. No, ale to tylko moje skromne zdanie, ja się nie znam.

[Gloinnen]

Z jednej strony knajactwo, menelstwo, ale z drugiej - to w końcu nie jest wynalazek naszych czasów. Bohema artystyczna przełomu wieków XIX i XX również kojarzy się z powszechną deprawacją obyczajów, piciem absyntu na umór, odurzaniem się opium, itd. Wystarczy poczytać sobie Baudelaire'a, Rimbauda, przestudiować sporo biografii z tamtej epoki.

Pierwszy z brzegu cytat:

"Złowrogiego poetę, który mieć nie może
Rodziny, źle płatnego piekieł faworyta,
Grobowiec i lunapar kuszą tanim łożem,
W którym wyrzut sumienia nigdy nie zawitał" (Baudelaire)

Współczesne wiersze pełne kurw, chujów, pierdolenia, opiewające wszelkiej maści patologie, to tak naprawdę walenie kopniakami w już dawno otwarte drzwi. Ale jednak - według mnie - wpisują się one w już istniejącą tradycję bazującą na koncepcji poety przeklętego.
Inne mamy środki artystyczne, odważniej sięgamy po wulgaryzmy, obrazowanie się zmienia, bo i otaczający nas świat oraz obyczaje są obecnie inne niż sto lat temu. Ale pod tym kostiumem kryje się tak naprawdę identyczna treść: bunt, sprzeciw wobec zastanego porządku społecznego, poszukiwanie wolności, chęć doświadczenia w życiu wszystkiego, aby lepiej rozumieć świat i siebie, oswobodzenie się z narzuconych ograniczeń (cielesnych, duchowych). Według mnie dobrze to oddaje pointa powyższego wiersza:

właśnie pragnąłem dziwki
z ubiegłego wieku

No właśnie.

Warsztatowo radziłabym jeszcze dopracować początek:

uwielbiam śmierdzące bary
zwłaszcza najgorszego standardu
mordownie o istnieniu których
chce zapomnieć bóg

"uwielbiam śmierdzące bary
mordownie o istnieniu których
chce zapomnieć bóg" ---> usunęłabym jeden wers, który według mnie przegaduje strofę.

do czego mógłbym to porównać
jeśli nie do ławki rezerwowych

to do karnego batalionu
przyszłych świętych

"mógłbym porównać
jeśli nie do ławki rezerwowych

to do karnego batalionu
przyszłych świętych" ---> tak bym to skróciła i uprościła.

Z tymi "świętymi" to może faktycznie przesada. To taki mesjanizm w knajackim wydaniu; ja rozumiem, że artyści przeklęci, czy nawet nie artyści, ale osoby wykluczone w jakimś sensie z głównego nurtu życia i zaludniające bary trzeciej kategorii, mogą w ten sposób próbować sobie podbudować morale, mając nadzieję na przyszłą nobilitację (zrozumienie? docenienie? zauważenie? zwycięstwo jakiegoś bliżej niezdefiniowanego buntu?). Ale na razie utwór jawi się jedynie jako zapis głębokiej dekadencji, degrengolady, którą fascynuje się peel.

Pozdrawiam,


Glo.